ใครว่าฉันอ้วน?

เป็นเรื่องที่แปลก เมื่อก่อนตอนที่หนักเก้าสิบกว่า ใครมาทักว่าอ้วนนี่โกรธสุดๆ เราจะเถียงอยู่ในใจเสมอว่า "ดูยังไงว่าอ้วน? แค่อวบๆเอง ฉันไม่ได้อ้วนสักหน่อย ไอ้พวกปากเสีย" เวลาไปซื้อเสื้อผ้าก็มักจะซื้อไซส์คนปกติทั้งที่คนขายก็ย้ำแล้วย้ำอีกว่า "คุณใส่ไม่ได้หรอก มันเล็กเกิน ไปลองใส่ก่อนก็ได้" ไอ้เราก็เถียงคอเป็นเอ็นว่า "ใส่ได้แน่นอน ไม่ต้องลองหรอก มองด้วยตาก็รู้ แล้ววันหลังจะใส่มาให้ดู" ปรากฎว่าพอกลับไปลองที่บ้านก็ใส่ไม่ได้จริงๆ เป็นเช่นนี้ประจำจนเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้แกะป้ายกองเต็มตู้ และแน่นอนที่สุดเราก็ไม่ย่างกรายไปแถวร้านเสื้อนั้นอีกเลย เราก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าเดี๋ยวเราก็ลด เดี๋ยวเราก็จะใส่มันได้ ลงทุนไปแล้วคราวนี้คงมีแรงฮึด! แต่ความตั้งใจก็จางหายภายในเวลาไม่นาน เมื่อเห็นว่า ออกกำลังกายก็แล้ว กินน้อยก็แล้วแต่น้ำหนักไม่กระดิกเลย จนในที่สุดเรากลายเป็นคนเกลียดการช๊อป หลัง ๆ เวลาจำเป็นต้องซื้อจริง ๆ ก็เดินเข้าไปหยิบไซส์ใหญ่สุด สวยไม่สวยก็ช่างกะว่าใส่ได้ก็โอแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมลองที่ร้านอยู่ดี กลับบ้านก็ค่อยมาลุ้นกันอีกทีว่าจะใส่ได้หรือไม่ แต่พอใส่ไม่ได้คราวนี้สติแตกเลย! ไซส์ใหญ่สุดยังใส่ไม่ได้อีกเหรอวะเนี่ย? คราวนี้ก็เข้าสู่โหมดซึมเศร้า และสิ่งที่ปลอบใจที่ดีที่สุดในยามเช่นนี้คือ ไอติมช๊อคโกแลต!! ต่อด้วยเบียร์เย็นสักขวดสองขวด (ใหญ่) แกล้มหนังไก่ทอด!! แต่ช่วงที่ตั้งใจจริงอย่างต่อเนื่องก็มีนะไม่ใช่ว่าจะกินเช่นนี้เป็นประจำ มันจะสลับกับช่วงกินน้อย ออกกำลังสม่ำเสมอเป็นเวลานาน ๆ หลายเดือนติดต่อกัน แต่พอเจอเหตุการซ้ำอีกก็สติแตกอีก

ตอนนี้หลังจากที่ลดลงไปแล้ว 25 กิโล คนรอบข้างทักกันใหญ่ว่า ผอมจัง สวยแล้ว ไม่ต้องลดแล้ว เรากลับมองตัวเองว่า ผอมตรงไหนวะ? ยังอ้วนอยู่เลย อยากลดอีก 10 กิโล แปลกจริงๆ ที่ตอนอ้วนเราคิดว่าตัวเองผอม ตอนผอมคิดว่าตัวเองอ้วน เดี๋ยวนี้เวลาไปร้านเสื้อผ้าเรามีแฟนไปคอยกำชับให้ลอง คอยช่วยดูช่วยคอมเม้นต์ แต่เราก็ยังติดที่จะหยิบไซส์ใหญ่ที่สุด จนพนักงานขายต้องบอกว่า "ตัวนี้พี่ใส่ไม่ได้หรอก มันใหญ่เกิน" ^_^